Πέρασα απ\' τα Εξάρχεια το μεσημέρι, για βόλτα, με τη Σάντρα. Οι αναρχοαυτόνομοι την είχαν δει φαρσέρ και ζητούσαν απ\' τους περαστικούς ταυτότητα. Με σταμάτησε ένας τύπος, όταν είχε μπει η Σάντρα στο φαρμακείο, με μια κουκούλα του σκι και μου είπε "Δεσποινίς, την ταυτότητα σας, παρακαλώ". Έβαλα τα γέλια αλλά ίσως θίχτηκε και είπε "Δεν υπακούς;" εντελώς σοβαρά κι εγώ είπα "Είσαι αστυνόμος;" κι εκείνος είπε "Να μη ρωτάς" κι εγώ είπα "Τι κάνετε εδώ, γιατί ζητάτε ταυτότητες σα να είναι δικτατορία;" κι εκείνος είπε "Έτσι και ήμουν μπάτσος τώρα θα σου \'χα ανοίξει το κεφάλι" κι εγώ είπα "Ο κολλητός σου εκεί έχει ρόπαλο" κι εκείνος είπε "Ρόπαλο, πού τη θυμήθηκες τη λέξη;" κι εγώ είπα "Έχω σπουδάσει ελληνική φιλολογία" κι εκείνος είπε "Εγώ ηλεκτρολόγος-μηχανικός" κι εγώ είπα "Να φύγω τώρα;" κι εκείνος είπε "Όχι, άραξε λίγο, θα πέσει ξύλο" κι εγώ είπα "Δε γουστάρω τις μάτσο μαλακίες" κι εκείνος είπε "Είσαι ξένη;" κι εγώ είπα "Δεν είμαστε όλοι;" κι εκείνος είπε "Καλό" και μετά ξαναείπε "Διαβάζεις λογοτεχνία;" κι εγώ είπα "Κάποτε σκεφτόμουν ότι θα γίνω συγγραφέας" κι εκείνος είπε "Εγώ είμαι συγγραφέας" κι εγώ είπα "Πώς σε λένε;" κι εκείνος είπε "Είμαι κατά της προσωπικής προβολής και του ονόματος που μου έχει δώσει το κράτος" κι εγώ είπα "Καταλαβαίνω" κι εκείνος είπε "Αμφιβάλλω" κι εγώ είπα "Όχι, στ\' αλήθεια καταλαβαίνω" κι εκείνος είπε "Α" κι εγώ σκέφτηκα "Θαλασσία Ύλη" κι εκείνος είπε "Τι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις ως άνθρωπος;" κι εγώ είπα "Είμαι λεσβία" κι εκείνος γέλασε και είπε "Ωραία μου ξηγιέσαι τώρα".

Η Κατίνα Μελά, γόνος ιδιόρρυθμης ελληνοαμερικανικής οικογένειας και μελετήτρια της σύγχρονης ελληνικής ποίησης, φτάνει στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 2006. Η καθημερινότητά της μετατρέπεται σύντομα σε μια κωμικοτραγική προσπάθεια ένταξης στην αθηναϊκή κοινωνία των ημερών μας και σε μια σπαρακτική απόπειρα συμφιλίωσης με τα πρόσωπα του παρελθόντος της. Παρά τα καταιγιστικά γεγονότα που σηματοδοτούν τη διαμονή της, τον Ιούλιο του 2007 η Κατίνα θα εγκαταλείψει την έκρυθμη πόλη, έχοντας προηγουμένως καταθέσει σε ένα διεθνές φιλολογικό συνέδριο τη μαρτυρία της για την απρόβλεπτη σύνδεση λογοτεχνίας και ζωής.